این همه شب گذشت
و دیگر سکوتی نبود
که سر را چون کبک
در آغوشش پنهان کنم
دیگر رازی نمانده بود.
دست قاسم دست را از همه برده بود
قرن‌ها گذشت
و روزی
اسم اعظم در بغداد
بر خاک افتاد
خاتم سلیمانی تکثیر شد
و بر انگشت هزار سلیمان حلقه زد.
پرده برافتاد
ما را ترسانده‌بودند: نه تو مانی و نه من
ما
بی‌نامان تاریخ
ماندیم که بدانیم
نام گم‌شده‌‌امان
همان اسم اعظمی است
که روزی بر زبان کسی زمزمه می‌شود
و ابلیس فَتَبَارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِین را فهم می‌کند...
من مرددم
میان قهوه خانه و کافی‌شاپ...
و تشابه این دو ترکیب
راز تمام تناقضهای عمر من است...
هر شب چای پر از تردیدم را که می‌نوشم
تناقضهایم را با خدا به اشتراک می‌گذارم
و اینگونه است که فیس‌بوک
دفتر چهره‌های مردد هموندانم می‌شود
که در آستانه‌ی تغییر بزرگ
هویتشان را در تکرار اشتراکهای بی هدف
جستجو میکنند...
من در تفاوت فرم استکان و فنجان گم شده‌ام...
و عاقبت شبی
در استکان چای دارچینیم...
غرق می‌شوم...
بی آنکه طعم قهوه را از یاد برده باشم...
آرام آرام
در نور محو می‌شوی
خودت
نور می‌شوی
فقط دلی مانده...
که دل دل می کند...
بماند
یا
بمیرد؟
ماهیهای مرده زنده میشوند
و در کویر شنا میکنند
اگر
تو با شاخه ی زیتونت بنویسی :
دریا.
°°°°°°°°
امام موسی صدر در چهارده خرداد هزار و سیصد و هفت به دنیا آمد.
و هنوز که هنوز
تمام زندگیم رویای کوچکی بود
که شبی در هجوم واقعیت محو شد
و هنوز که هنوز
مانده ام که کدامم؟
رویای واقعیت
یا واقعیت رویا...؟
این دل گرفته را
این تن اسیر را
در ناتوانی مطلقش
مگذار و مگذر
راهی باز کن
از این اتاق تنگ
به باب‌الفرات
رحمی کن
و بگذار نهایت سرگردانی‌ام
سعی ِ بین دو حرم باشد...
من هنوز دلتنگ شبهای نیامده‌ای‌ام که تو آمده بودی
و من باور کرده بودم
آمدن را
تو را
و شب را...
سالها گذشت
و ما برف شدیم
نشسته
در انتظار آفتاب ناگهانی که محومان کند.
