عکسی با کارکرد سیلی بر صورت ما

این عکس امروز در فضای مجازی دست به دست گشت و تأثیر غریبی به جا گذاشت. اگر از توانایی سوژه و کار خوب عکاس در انتقال این غربت و تنهایی بگذریم، شاید ماجرا این است که در لایه های زیرین عکس، برای ما قصه ی آشنایی نهفته است. قصه ای که هر بار می‌شنویمش اشک میریزیم و آرزو میکنیم کاش در کربلا حاضر بودیم و نمی‌گذاشتیم این مصیبت بر اهل حرم پیامبر ببارد. این تصویر امروزی برای ما تداعی کننده وضع و حال حضرت زینب ع و امام سجاد ع بر پیکر امام حسین ع است و عجیب این که از میان ما مدعیان تنها او که در تابوت خفته است انگار که بر زمان چیره شده است و چند قرن به عقب بازگشته تا از زینب ع دفاع کند و سرنوشتش شباهت عجیبی به امامی که الهام بخشش بوده، پیدا کرده است. این عکس ما را به محکمه ی وجدانمان می‌کشاند که چرا امروز در میان این خیل عظیم مدعی تشیع، باید چنین غربتی رقم بخورد؟

میان ماندن و رفتن

توضیح : مدتها فقط در فیس‌بوک می‌نوشتم.  از امروز تصمیم گرفتم به جهت ماندگاری و سهولت دسترسی، پستهای سابقم رو به این وبلاگ منتقل کنم.  مطلب زیر متعلق به پارسال همین موقع است.

یک ساعت است که دارم به این عکس نگاه میکنم... از نظر شکلی یه عکس خبری کاملن معمولی است... اما به نظر من عکاسش شاهکار کرده...هم در آنٍ چکاندن شاتر و هم در کادربندی. هر سال میلیونها عکس به گنجینه‌ی تصویری انسان افزوده می‌شوند، اما فقط معدود عکسهایی هستند که قابلیت رقابت با با سایر مدیومها از جمله ادبیات را دارند و به مرز کشف و بیان ناگفتنیها می‌رسند. این عکس یکی از آنهاست... هر کدام از ما بعد از دیدن این عکس، با شنیدن ترکیب «میان ماندن و رفتن»، این عکس را به یاد خواهیم آورد.
کودکی که زندگیش کمی پیشتر به پایان رسیده، پدری که اندکی پیش از آن همسرش هم بار سفر بسته و او اعضای کودک را اهدا کرده و اینک زمان دل کندن است و پاهایش توان عقب رفتن را را ندارد و به فرمان بازگشت برعکس پاسخ می‌دهد و دستی که در گوشه‌ی کادر بازوی مرد را گرفته و با کشیدن او به سمت عقب، تصمیم عقلانی و مقدر را به او یادآوری می‌کند... این عکاس ناشناس با زمان‌شناسی بی‌نظیرش به نظر من شاهکار کرده است.