برشهایی از زندگی مردی که جای او خالیست...

 

به یاد خدا

یک:

 

در این چند روزه دچار تناقض شده‌ام... برشهایی از ویدیویی که تازگیها ساخته‌ام، مدام در ذهنم تکرار می‌شوند و با گیجی و کم‌حافظگی عجیبی که دچارش شده‌ام ترکیب می‌شوند و محصولشان دچار کردن من به نوعی حالت مالیخولیایی است... پرسشی مثل یک تیتر... از انتهای کادر به سویم ‌می‌آید و بزرگ و بزرگتر می‌شود و از سرم بیرون می‌رود و در یک مسیر دایره‌ای، دوباره مسیرش را معکوس طی می‌کند و باز....

 

صحنه‌ی اول: مردمی فریاد می‌زنند: با جانمان ، با خونمان فدایت گردیم ای امام.... و روحانی بلند قامتی از میان آنها در حالی که مردان مسلحی همراهیش می‌کنند، به داخل مسجد می‌رود... این صحنه شاید بارها در جهان اتفاق شده باشد و شاید تمام عناصر لازم برای ایجاد یک فاجعه را در خود داشته باشد. یک رهبر کاریزماتیک، مذهب، مردان مسلح و مردمی که آماده‌اند جان خود را فدا کنند... هنوز طالبان در افغانستان به خون‌ریزی مشغولند و دنیا از هراس بمب‌گذاران انتحاری القاعده، شکل خودش را عوض کرده است.

روی مرزها پرسه میزنم...

به یاد خدا...
هیچوقت نفهمیدم که بتون را بیشتر دوست دارم یا کاهگل را... هر دو من را دچار نوستالژی می‌کنند. 
می‌خواهم اینجا گزارش پرسه زنی‌هایم را بنویسم... قصه‌هایی که در واقعیت بیرون متولد می‌شوند و میان شیارهای مغزم و رگهای قلبم حرکت می‌کنند و عاقبت تبدیل به نگاه من می‌شوند....
سرگردانی ام را انکار نمی‌کنم و به جستجوگری و پرسشگریم می‌بالم...
در این میان، تنها خدا است که نگاهم می‌کند و راه می‌نمایدم... به من اجازه‌ی تجربه می‌دهد و بابت نتیجه‌شان ملامتم نمی‌کند. خدایی که نجات میدهد..