نیایش

به خدایی ایمان داریم که پیامبرانش را برای راهنمایی ما آفرید... آنها را در ورطه‌ی بدترین بلاها آزمود... موسی را در امواج نیل رها کرد ... سپس به مادرش بازگردانید... و فرعون را در امواج همان رود غرق کرد... خدایی که درمانده چون بخواندش پاسخ دهد و رنج را از او دور می‌کند... و قصه‌ی پیامبرانش را یک به یک در کتابش برای ما بازگفت تا بدانیم که به راستی پسٍ هر سختی آسانی است...
ایمان داریم که گرچه پیامبران به مصطفی(ص) ختم شدند... اما راه آنان همچنان مستدام است و پویندگان این راه، لاجرم کشنده‌ی بار امانتند و باورداران به عهد الست... پس قصه‌ی پیامبران نیز همچنان تا ازل ادامه دار است و رنجهای آنان بر پیروانشان مکرر....
و چون به اینهمه باور داریم...زیر لب زمزمه می‌کنیم که کار خود را به او وامیگذاریم و او به احوال بندگانش بیناست و از هر کس بر آنها مهربانتر...

دلمان به قول آن حافظ قرآن قرص است که گفت:

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم 
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس...