کسی آنسوتر نشسته که نمیخواهد بداند...
رهایش کن...
سالها کوله بار حرفهایت را بر دوش کشیدی
تصویرهایت را در ذهن زاییدی و دفن کردی
چون دختران عصر جهل...
مخاطب در گور خفته است...
خودت را بردار و بر دار کن...
برای دیدن این آخرین تصویرت...
پیش از سپیده دم
صف میکشند...
این کارهای کوتاه در ۱۳۸۳ سروده شده‌اند. روزگاری که خوب بود و نبود. امروز پیدایشان کردم و فکر کردم بد نیست اینجا بازنشر شوند.
-۱-
شاید شبی
با دریا نشستم
و تو را باز آفریدم.
-۲-
گاهی فکر میکنم
چرا باد هرجا بخواهد میوزد؟
چرا من تا تو نمیوزم؟
-۳-
من تمام میشوم
بالها سکوت میکنند
خدا سفره آسمان را جمع میکند.
-۴-
شب می آید و روز هم
عاقبت سکوت ما را در بر میگیرد.
باد می آید
ما میوزیم و محو میشویم.
-۵-
گاهی صدایت را که گم میکنم
باد را به آغوش میکشم
شاید
لحظه ای میان برگها ـ تو را زمزمه کرد.
-۶-
گاه باید نشست و نگاه کرد
تو نمیدانی چه بر صحنه میگذرد.
-۷-
تمام شب را گریه میکردم.
تمام شب انتظاری بیهوده بود.
کسی را که یافته ای
باد میبرد
وتو عاقبت
آسمان را میبخشی.
۱۳۸۳
