بی‌حوصلگی
تکرارِ دلتنگی‌هایِ کالِ من است
بی تو
وقتی که سکوت
تنها مخاطبِ حاضر است
و تصویر
بی‌حاصلترین درختِ فصل
که وضوحِ بینهایتش
چشمهایم را کور میکند
حالا
تنها تو مانده‌ای
در این باغچه‌ی خشکِ زمستانی
که صدای پیچشِ باد در گیسوانت
در گوشِ راستِ کودکی هایم
طعمِ اذان می‌دهد
بی‌حوصلگی
طنینِ تردیدهایِ مکررِ توست
بی من
****
دیماه ۱۳۹۲
تمام شب
تو نشسته بودی
و نگاهت زبانه می کشید
در خواب من.
دم صبح
چشمانت خاموش شدند
و اندکی بعد
من
یخ زدم.
من پدر قهرمانان
سقط شده ام
جنین های نارسی
که اگر زاده می شدند
به شاعران درمانده
حماسه صله میدادند..
***
اول آذر ۹۷
بیا بنشینیم
در سکوت
و با دهان بسته
بی صدا
فریاد بزنیم
صبح
به یاد دیروز
بیدار می شویم
و شب
برای فردا
به خواب میرویم.
امروز را گم کرده ایم
بیا در این صبح ابری
با دهان بسته
بنشینیم
و با چشمان باز
اولین قطره ی باران
را صدا کنیم
از خاک برآمدیم
و باران
دانه های روحمان را
سبز میکند.
سال ها گذشت
و من
در انتظار
خاکستر شدم.
دیگر راز معجزه را نمیخواهم.
زمان سبک سریهای جوانی گذشته است.
فرصتی برای تردید نیست
من به معجزه ایمان دارم
از عجز تو را میخوانم.
و می خواهم
می خواهم...
دلم تنگ کلماتیست که فراموششان کرده ام
مثل کسی که پشت در بهشت
کلید را
در دنیایی دیگر
جا گذاشته باشد..
خوابهایم را ذخیره می کنم
شاید... دیگر باز نگردند
و من
باور کنم... که تو دیگر چهره ای نداری
که مرا به نگاه ناخرسندی میهمان کند...
یادهایت
آه... سالها...
میخهایی که بر روحم فرو کردی...
و در خواب... هر بار...
یکی را بیرون می کشی...
تا درد تازه شود...
من بی خواب ترینٍ تمام جهانم
با زخمهایی که هیچوقت سر به هم نمی آورند...
شبی که سینه سپر کردم...
باد از زخمهایم گذشت
و خون آلود تا آغاز بیداری رفت...
و من هنوز نفهمیده ام که...
زخمهایم روزنه هایی از من به جهانند
یا مسیرهایی برای نفوذ جهان در من...
خوابهایم را ذخیره می کنم...
هر چند جای چهره ات در آنها خالی است...
اگر شبی باز آمدی...
یادت باشد
که پرسشی دارم...
رفتن ناگهانت لالم می کند....
هفدهم دیماه ۱۳۹۰
کاش منتظر نشسته بودیم
و لحظه‌ی نارنجی را تا ابد
بدرقه می کردیم.
ما
نه رفتیم
و
نه آمدیم
ما
حتی نماندیم
ما
نفهمیدیم
ما
در توهم تنهایی
مسخ شدیم.
این کارهای کوتاه در ۱۳۸۳ سروده شده‌اند. روزگاری که خوب بود و نبود. امروز پیدایشان کردم و فکر کردم بد نیست اینجا بازنشر شوند.
-۱-
شاید شبی
با دریا نشستم
و تو را باز آفریدم.
-۲-
گاهی فکر میکنم
چرا باد هرجا بخواهد میوزد؟
چرا من تا تو نمیوزم؟
-۳-
من تمام میشوم
بالها سکوت میکنند
خدا سفره آسمان را جمع میکند.
-۴-
شب می آید و روز هم
عاقبت سکوت ما را در بر میگیرد.
باد می آید
ما میوزیم و محو میشویم.
-۵-
گاهی صدایت را که گم میکنم
باد را به آغوش میکشم
شاید
لحظه ای میان برگها ـ تو را زمزمه کرد.
-۶-
گاه باید نشست و نگاه کرد
تو نمیدانی چه بر صحنه میگذرد.
-۷-
تمام شب را گریه میکردم.
تمام شب انتظاری بیهوده بود.
کسی را که یافته ای
باد میبرد
وتو عاقبت
آسمان را میبخشی.
۱۳۸۳
